Prodigy

M3 – Włączenie osób z niepełnosprawnościami do planowania kryzysowegο

Wprowadzenie 

Moduł 3, „Włączenie osób z niepełnosprawnościami do planowania kryzysowego”, to kompleksowy moduł szkoleniowy, który koncentruje się na uwzględnieniu osób z niepełnosprawnościami w działaniach związanych z przygotowaniem i reagowaniem na sytuacje kryzysowe. Moduł ten uwzględnia zróżnicowane potrzeby pracowników z niepełnosprawnościami, klientów i gości. Obejmuje on szereg podmodułów, w tym planowania na wypadek sytuacji awaryjnych z uwzględnieniem osób z niepełnosprawnościami, planowanie strategii komunikacji w celu zapewnienia dostępności informacji o sytuacjach awaryjnych, opracowywanie indywidualnych planów dla pracowników z niepełnosprawnościami oraz programy szkoleniowe mające na celu umożliwienie pracownikom z niepełnosprawnościami korzystania z planów awaryjnych. Zasoby szkoleniowe dla tego modułu obejmują materiały szkoleniowe online, składające się z prezentacji PowerPoint, podręczników, testów samooceny i praktycznych ćwiczeń VR/AR. Celem Modułu 3 jest wyposażenie uczestników w wiedzę i umiejętności niezbędne do skutecznego włączenia osób z niepełnosprawnościami do planowania kryzysowego, wspierając proaktywne i empatyczne podejście do zrozumienia i zaspokojenia wyjątkowych potrzeb osób z niepełnosprawnościami w sytuacjach kryzysowych. 

Podmoduł 3.1 Zrozumienie różnych niepełnosprawności 

Pod koniec tego podmodułu będziesz mieć wszechstronną wiedzę na temat różnych rodzajów niepełnosprawności, specyficznych wyzwań związanych z każdą z nich oraz znaczenia empatii i integracji w przygotowaniu się na sytuacje kryzysowe. Ten podmoduł jest istotny, ponieważ wyposaża uczestników w umiejętności identyfikowania konkretnych potrzeb i tworzenia dostosowanych planów reagowania kryzysowego dostosowanych do różnorodnych wyzwań, przed którymi stoją osoby z niepełnosprawnościami. Zrozumienie niuansów różnych niepełnosprawności ma kluczowe znaczenie dla opracowania inkluzywnych i skutecznych planów awaryjnych, które zaspokajają specyficzne potrzeby pracowników, klientów i gości z niepełnosprawnościami. 

Rodzaje niepełnosprawności i specyficzne wyzwania wiążące się z nimi

Istnieją dwa główne modele niepełnosprawności: model medyczny i model społeczny. Model medyczny koncentruje się na stanie zdrowia danej osoby, takim jak choroba, uraz lub problem zdrowotny, który powoduje niepełnosprawność. Może to wpływać na jakość życia danej osoby i może wymagać interwencji medycznej w celu zidentyfikowania i leczenia niepełnosprawności lub poprawy funkcjonowania. Z drugiej strony, model społeczny koncentruje się na barierach tworzonych przez społeczeństwo. Bariery te mogą być fizyczne lub związane z postawami i cechami społecznymi, które nie uwzględniają zróżnicowanych możliwości populacji. Model społeczny bierze pod uwagę środowisko, w którym żyje osoba z niepełnosprawnością i to, jak może ono wpływać na jej codzienne życie. Te dwa modele mają różne spojrzenie na interakcje między stanem zdrowia a środowiskiem. Model medyczny koncentruje się na jednostce, podczas gdy model społeczny skupia się na barierach tworzonych przez społeczeństwo (Komisja Europejska, 2021). 

 Model biopsychospołeczny – podstawa ICF 

ICF to system klasyfikacji opracowany przez Światową Organizację Zdrowia, który pomaga opisać stan zdrowia, funkcjonowanie i niepełnosprawność danej osoby. Nie jest to klasyfikacja niepełnosprawności, ale kompleksowa klasyfikacja, która obejmuje funkcje ciała, struktury, zaburzenia, działania, limity, uczestnictwo i ograniczenia. Model ten opiera się na modelu biopsychospołecznym, który integruje czynniki biologiczne, psychologiczne i społeczne. Model ICF jest przydatnym narzędziem do kompleksowego opisu funkcjonowania i niepełnosprawności danej osoby i jest cenny dla specjalistów w zakresie opieki zdrowotnej, pracy socjalnej, edukacji i zatrudnienia. Poniżej przedstawiono graficzną reprezentację modelu (WHO, 2002). 

Figure 1: A representation of the model of disability that is the basis for the ICF, Source: Towards a Common Language for Functioning, Disability and Health, WHO 2002
Rysunek 1: Przedstawienie modelu niepełnosprawności, który jest podstawą ICF, Źródło: Towards a Common Language for Functioning, Disability and Health, WHO 2002 

Międzynarodowa Klasyfikacja Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia (ICF) zapewnia standardowy język i koncepcyjną podstawę do definiowania i pomiaru zdrowia i niepełnosprawności poprzez swoje kompleksowe ramy. Integruje główne modele niepełnosprawności i uznaje rolę czynników środowiskowych w powstawaniu niepełnosprawności. Celem ICF jest służenie różnym dyscyplinom i sektorom poprzez dostarczanie systematycznego schematu kodowania dla systemów informacji zdrowotnej i umożliwianie porównywania danych między krajami, dyscyplinami opieki zdrowotnej, usługami i czasem. Ma ona zastosowanie do wszystkich ludzi bez względu na stan zdrowia i we wszystkich kontekstach fizycznych, społecznych i kulturowych. Nie rozróżnia ona różnych stanów zdrowia, traktując wszystkie stany zdrowia na równi. ICF obejmuje również czynniki środowiskowe, uznając ich ważną rolę w funkcjonowaniu ludzi. Zapewnia ramy do opisywania ludzkiego funkcjonowania. Może być stosowana w różnych sektorach, takich jak zdrowie, niepełnosprawność, rehabilitacja, opieka społeczna, ubezpieczenia, zabezpieczenie społeczne, zatrudnienie, edukacja, ekonomia, polityka społeczna, ustawodawstwo oraz projektowanie i modyfikacja środowiska. ICF jest uznawana za cenne narzędzie do opracowywania zbiorów informacji na temat funkcjonowania i niepełnosprawności, oferując wspólną definicję niepełnosprawności kluczową dla zrozumienia i poprawy wyników osób z niepełnosprawnościami oraz zwiększając siłę informacji dzięki możliwości powiązania danych z różnych źródeł. (Üstün, b.d., s. 1.5.7) 

  • Zaburzenia widzenia: Osoby z dysfunkcją wzroku mogą mieć trudności z poruszaniem się w nieznanym otoczeniu i dostępem do wizualnych informacji awaryjnych. Niezbędne jest zapewnienie dostępu do informacji dotykowych lub dźwiękowych dotyczących sytuacji awaryjnych oraz zapewnienie dostępności materiałów w alfabecie Braille’a lub dużą czcionką. Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) zaburzenia widzenia są istotnym zagrożeniem dla zdrowia publicznego, a uwzględnienie osób z niepełnosprawnością wzrokową w planowaniu kryzysowym ma kluczowe znaczenie dla ich bezpieczeństwa i dobrego samopoczucia (WHO, 2019). 
  • Zaburzenia słuchu: Osoby niesłyszące lub niedosłyszące mogą wymagać alternatywnych metod odbierania alarmów i instrukcji. Niezbędne jest uzupełnienie tradycyjnych systemów alarmowych o systemy wykorzystujące wiadomości tekstowe lub powiadomienia push do przesyłania alertów awaryjnych. Ustawa Americans with Disabilities Act (ADA) zawiera prawne definicje i klasyfikacje niepełnosprawności, w tym zaburzenia słuchu i podkreśla znaczenie dostępnych metod komunikacji dla osób z zaburzeniem słuchu (Americans with Disabilities Act (ADA), 1990). 
  • Niepełnosprawność fizyczna: Osoby z niepełnosprawnością ruchową mogą wymagać pomocy w ewakuacji i dostępie do zapasów awaryjnych. Ważne jest, aby rozważyć umieszczenie osób z niepełnosprawnościami w pobliżu dostępnych wyjść oraz dostępność bezpiecznych obszarów lub schronów dla osób, które nie mogą szybko się ewakuować. Krajowe Stowarzyszenie Ochrony Przeciwpożarowej (National Fire Protection Association – NFPA) zapewnia wytyczne dotyczące planowania ewakuacji w sytuacjach awaryjnych dla osób z niepełnosprawnościami, podkreślając znaczenie uwzględnienia osób z niepełnosprawnościami fizycznie w przygotowania na wypadek sytuacji awaryjnych (National Fire Protection Association (NFPA), 2016). 
  • Zaburzenia poznawcze: Osoby z zaburzeniami poznawczymi mogą wymagać jasnej i prostej komunikacji w sytuacjach awaryjnych. Niezbędne jest zapewnienie łatwych do odczytania materiałów awaryjnych i rozważenie specjalistycznych szkoleń w celu wsparcia osób z zaburzeniami poznawczymi. Oferując dostępne informacje i dostosowane strategie komunikacji, organizacje mogą zapewnić, że osoby z zaburzeniami poznawczymi będą odpowiednio przygotowane do reagowania na sytuacje kryzysowe (Stough & Kang, 2015). 

Zrozumienie specyficznych wyzwań związanych z różnymi niepełnosprawnościami ma kluczowe znaczenie dla opracowania skutecznych planów awaryjnych i zapewnienia bezpieczeństwa wszystkim osobom w miejscu pracy. Dzięki zrozumieniu i uwzględnieniu wyjątkowych potrzeb pracowników z niepełnosprawnościami możemy promować proaktywne i empatyczne podejście do przygotowania na wypadek sytuacji kryzysowych w miejscu pracy. 

Błędne przekonania i stereotypy

Stereotypy mogą mieć znaczący wpływ na osoby z niepełnosprawnościami. Mogą one prowadzić do błędnego postrzegania ich możliwości, niezależności i wkładu. Takie błędne rozumienie utrwala brak zrozumienia i empatii, co może skutkować wykluczeniem społecznym, dyskryminacją i niedocenianiem umiejętności i potencjału osób z niepełnosprawnościami. Takie stereotypy mogą tworzyć bariery dla inkluzji w różnych aspektach życia, takich jak zatrudnienie, edukacja i interakcje społeczne. 

Ważne jest, aby kwestionować i przeformułowywać te stereotypy, aby stworzyć bardziej inkluzywne i wspierające środowisko dla osób z niepełnosprawnościami. Możemy zwalczać negatywny wpływ tych błędnych przekonań poprzez promowanie właściwych przedstawień osób z niepełnosprawnościami, obalanie mitów, podkreślanie ich różnorodnych doświadczeń i możliwości, podkreślanie ich mocnych stron i wkładu oraz opowiadanie się za równymi szansami i szacunkiem. 

Przeformułowanie stereotypów może zmienić postawy społeczne i promować empatię, zrozumienie i integrację. Ponadto może przyczynić się do stworzenia wspierających polityk, praktyk i środowisk, które mogą zaspokoić potrzeby osób z niepełnosprawnościami. Kwestionując stereotypy, możemy dążyć do stworzenia społeczeństwa, które ceni różnorodność, uznaje wyjątkowe zdolności wszystkich osób i zapewnia osobom z niepełnosprawnościami równy dostęp i możliwości. 

Empatia i inkluzja

W kontaktach z osobami z niepełnosprawnościami kluczowe jest okazywanie empatii i zrozumienia. Uznanie i poszanowanie różnorodnych doświadczeń i perspektyw osób z niepełnosprawnościami ma zasadnicze znaczenie dla wspierania kultury inkluzywnej. Jedną z najlepszych praktyk jest priorytetowe traktowanie aktywnego słuchania i otwartej komunikacji. Poświęć czas na uważne słuchanie potrzeb i preferencji osób z niepełnosprawnościami oraz komunikuj się otwarcie i z szacunkiem. Na przykład, jeśli ktoś komunikuje się inaczej ze względu na zaburzenia mowy, bądź cierpliwy i daj mu czas, którego potrzebuje, aby wyrazić siebie. 

Ponadto ważne jest, aby edukować siebie i innych na temat różnych rodzajów niepełnosprawności i ich potencjalnego wpływu. Zapewnienie praktycznych wskazówek, takich jak szkolenie w zakresie wrażliwości i warsztaty dotyczące świadomości na temat niepełnosprawności, może pomóc w promowaniu empatii i zrozumienia wśród członków zespołu. Inną najlepszą praktyką jest angażowanie osób z niepełnosprawnościami w procesy decyzyjne i inicjatywy, które ich dotyczą. Konsultacje z osobami z niepełnosprawnościami zapewniają, że ich perspektywa jest brana pod uwagę i doceniana, co prowadzi do bardziej inkluzywnych wyników. 

Tworzenie dostępnych środowisk i zasobów świadczy o zaangażowaniu w inkluzję. Obejmuje to zapewnienie udogodnień, takich jak podjazdy dla wózków inwalidzkich, oznakowanie w alfabecie Braille’a i technologie wspomagające, aby osoby z niepełnosprawnościami mogły w pełni uczestniczyć i wnosić swój wkład. 

Tworzenie planów reagowania kryzysowego

Tworzenie planów reagowania kryzysowego, które uwzględniają osoby z niepełnosprawnościami, wymaga starannego rozważenia ich różnorodnych potrzeb.  

Na początek należy przeprowadzić kompleksowy audyt dostępności obiektu, aby zidentyfikować potencjalne bariery utrudniające bezpieczną ewakuację, takie jak wąskie drzwi lub niedostępne wyjścia. Po zidentyfikowaniu takich barier należy wprowadzić niezbędne modyfikacje w celu zapewnienia dostępności w sytuacjach awaryjnych, takie jak instalacja ramp, poszerzenie drzwi i zapewnienie alarmów dźwiękowych dla osób z zaburzeniem wzroku i alarmów wizualnych dla osób niesłyszących. Ponadto należy upewnić się, że w strategicznych lokalizacjach w całym obiekcie znajdują się odpowiednie krzesła ewakuacyjne i urządzenia ułatwiające poruszanie się, a także regularnie je konserwować i sprawdzać, aby upewnić się, że są w dobrym stanie.  

Należy wdrożyć jasne i dostępne systemy komunikacji, w tym alerty wizualne i dźwiękowe, w celu skutecznego rozpowszechniania informacji o sytuacjach awaryjnych wśród osób z niepełnosprawnościami. Należy ustanowić wyraźne drogi ewakuacyjne i regularnie przeprowadzać ćwiczenia ewakuacyjne z uwzględnieniem potrzeb osób z niepełnosprawnościami. Należy wyznaczyć bezpieczne obszary lub schronienia dla osób, które mogą wymagać pomocy podczas ewakuacji i zapewnić wytyczne dotyczące protokołów schronienia na miejscu, gdy ewakuacja nie jest możliwa.  

Figure 2: Example of a visual Alert System for Buildings, Source: ALERTUS, https://www.alertus.com

Rysunek 2: Przykład wizualnego systemu ostrzegania dla budynków, Źródło: ALERTUS,  https://www.alertus.com  

Figure 3: Example of a visual Alert System on PC Screen, Source: AppArmor, https://apparmor.com/Alert

Rysunek 3: Przykład wizualnego systemu ostrzegania na ekranie komputera, Źródło: AppArmorhttps://apparmor.com/Alert  

 

Należy przeprowadzać regularne, inkluzywne ćwiczenia awaryjne, które obejmują scenariusze specyficzne dla pomocy osobom z niepełnosprawnościami i zbierać informacje zwrotne od uczestników, zwłaszcza tych z niepełnosprawnościami, w celu zidentyfikowania obszarów wymagających poprawy. Należy współpracować z lokalnymi służbami ratunkowymi w celu zwiększenia wysiłków w zakresie reagowania i zapewnienia skoordynowanego podejścia w sytuacjach awaryjnych. Należy dokumentować plany reagowania kryzysowego w przystępnych formatach i przechowywać je w łatwo dostępnych miejscach, zapewniając osobom z niepełnosprawościami dostęp do informacji potrzebnych do skutecznego reagowania.  

Wreszcie, należy regularnie przeglądać i aktualizować plany reagowania kryzysowego, aby odzwierciedlić zmiany w obiekcie, personelu lub procedurach awaryjnych, uwzględniając informacje zwrotne z prób i ćwiczeń w celu ciągłej poprawy dostępności i skuteczności.  

Etykieta dot. osób z niepełnosprawnościami: Przewodnik po inkluzywnej komunikacji

W naszym zróżnicowanym społeczeństwie zrozumienie i wdrożenie etykiety dot. osób z niepełnosprawnościami ma zasadnicze znaczenie dla wspierania integracji i szacunku dla osób z niepełnosprawnościami. Uznanie znaczenia etykiety dot. osób z niepełnosprawnościami jest niezbędne. Używanie języka zorientowanego na ludzi, w którym priorytetem jest jednostka, a nie jej niepełnosprawność, kultywuje pozytywną atmosferę szacunku i godności. Ważne jest, aby unikać formułowania założeń na temat danej osoby na podstawie jej niepełnosprawności. Każda osoba jest wyjątkowa i ważne jest, aby podchodzić do niej z otwartym umysłem i traktować ją z takim samym szacunkiem, jak wszystkich innych. 

Poszanowanie przestrzeni osobistej jest podstawowym aspektem interakcji z osobami z niepełnosprawnościami. Konieczne jest uzyskanie zgody przed dotknięciem osoby z niepełnosprawnością lub jej urządzeń wspomagających oraz zapewnienie powszechnej uprzejmości we wszystkich interakcjach. 

Podczas komunikacji z różnymi grupami osób z niepełnosprawnościami pewne kwestie mogą zwiększyć skuteczność interakcji. W przypadku osób niewidomych lub niedowidzących powitania słowne i czytanie na głos pisemnych informacji może ułatwić komunikację. Podobnie w przypadku osób niesłyszących, osób, które straciły słuch, lub osób niedosłyszących kluczowe jest zrozumienie preferowanych przez nich metod komunikacji i zapewnienie dostępności materiałów multimedialnych. 

Praktyczne wskazówki dotyczące inkluzywnej komunikacji obejmują uzyskanie zgody przed udzieleniem pomocy i jasne przedstawienie informacji w formatach dostępnych dla wszystkich. Cierpliwość, zrozumienie i szacunek dla indywidualnych preferencji mogą znacznie poprawić komunikację z osobami z niepełnosprawnościami. Więcej informacji można znaleźć na stronie https://www.algonquincollege.com/safety-security-services/files/2015/12/Inclusive-Workplace-Emergency-Response-planning-Revised-Nov-2015e-final.pdf oraz https://www.dorsetcouncil.gov.uk/documents/35024/284549/Disability+Etiquette+Guide.pdf/178a5b9f-c5a1-6c5a-7f92-4c00c6330fea  

Przestrzeganie etykiety dot. osób z niepełnosprawnościami ma kluczowe znaczenie dla tworzenia inkluzywnego i wspierającego środowiska dla osób z niepełnosprawnościami. Przestrzegając tych wytycznych i wprowadzając te wskazówki do naszych interakcji, możemy wspierać kulturę szacunku, zrozumienia i skutecznej komunikacji w naszych społecznościach. Pamiętaj, że inkluzywność zaczyna się od świadomości i empatii. 

Podmoduł 3.2 Planowanie kryzysowe z uwzględnieniem osób z niepełnosprawnościami 

Każda organizacja jest odpowiedzialna za zapewnienie bezpieczeństwa wszystkim osobom, w tym osobom z niepełnosprawnościami, w sytuacjach kryzysowych. Inkluzywny plan awaryjny nie tylko spełnia wymogi prawne, ale także pokazuje zaangażowanie organizacji w dobro wszystkich pracowników, klientów i gości. Ważne jest, aby regularnie przeglądać i ćwiczyć te plany, aby utrzymać bezpieczne i przyjazne środowisko dla wszystkich, zwłaszcza osób z niepełnosprawnościami. Aby pomóc w stworzeniu bezpieczniejszego obiektu dla wszystkich w sytuacjach awaryjnych, przygotowaliśmy praktyczne wskazówki, których można przestrzegać. Postępując zgodnie z tymi praktycznymi wskazówkami, znacznie zwiększysz bezpieczeństwo i inkluzywność planowania awaryjnego w swojej organizacji. Pamiętaj, że celem jest stworzenie środowiska dostosowanego do potrzeb wszystkich, budowanie kultury bezpieczeństwa i przygotowania, która obejmuje wszystkich pracowników, klientów i gości. 

Dostępność budynku

Ocena i modyfikacja 

Rozpocznij od kompleksowego audytu dostępności swojego obiektu. Audyt ten powinien obejmować wszystkie obszary budynku w celu zidentyfikowania potencjalnych barier dla bezpiecznej ewakuacji osób z niepełnosprawnościami. Konieczne jest zapewnienie, aby wszystkie wyjścia awaryjne i drogi były dostępne dla osób na wózkach inwalidzkich. Może to obejmować poszerzenie otworów drzwiowych, zainstalowanie ramp lub usunięcie przeszkód, które mogą utrudniać poruszanie się. 

Następnie omówione zostaną potrzeby osób z niepełnosprawnością sensoryczną. „Niepełnosprawność sensoryczna” może dotyczyć dowolnego z pięciu zmysłów, ale do celów edukacyjnych odnosi się ogólnie do niepełnosprawności związanej ze słuchem, wzrokiem lub zarówno słuchem, jak i wzrokiem. Ich potrzeby zostaną zaspokojone poprzez zainstalowanie alarmów dźwiękowych dla osób niedowidzących i wizualnych systemów ostrzegawczych dla osób niesłyszących. Istotne jest, aby te systemy ostrzegawcze były wyraźne i mogły być rozpoznawane przez wszystkich, niezależnie od ich zdolności sensorycznych. Alarmy dźwiękowe powinny mieć różną częstotliwość i być na tyle głośne, by mogły je usłyszeć osoby z wadami słuchu, a alarmy wizualne powinny być jasne i wyraźne, by ułatwić słyszenie osobom z wadami wzroku. 

Wyposażenie awaryjne 

Przygotowanie na wypadek sytuacji awaryjnej musi obejmować zaopatrzenie w odpowiednie krzesła ewakuacyjne i urządzenia ułatwiające poruszanie się. Narzędzia te są niezbędne do bezpiecznej ewakuacji osób korzystających z wózków inwalidzkich lub o ograniczonej sprawności ruchowej. Umieść te urządzenia w strategicznych lokalizacjach w całym obiekcie, zapewniając ich łatwy dostęp w sytuacjach awaryjnych. 

 

Figure 4: Demonstration of an evacuation chair, Source: St Andrews’s First Aid, https://www.firstaid.org.uk/

Rysunek 4:  Demonstracja krzesła ewakuacyjnego, Źródło: St Andrews’s First Aid, https://www.firstaid.org.uk/  

Regularna konserwacja tego sprzętu jest również kluczowa; musi on być zawsze w dobrym stanie technicznym. Przydziel tę odpowiedzialność wyznaczonemu zespołowi i zaplanuj regularne kontrole. Zapewnia to funkcjonalność w razie potrzeby i demonstruje zaangażowanie w bezpieczeństwo pracowników i gości. 

Układ obiektu 

Projektując lub modyfikując układ biura, należy wziąć pod uwagę rozmieszczenie osób z niepełnosprawnościami. Obejmuje to zapewnienie, że ich miejsca pracy znajdują się w pobliżu dostępnych wyjść i że mogą ewakuować się tak łatwo i szybko, jak to możliwe. W budynkach wielopiętrowych należy w miarę możliwości rozważyć umieszczenie osób z niepełnosprawnościami na parterze. 

Ponadto należy zidentyfikować i ustanowić bezpieczne obszary lub schronienia, szczególnie dla osób, które nie mogą ewakuować się szybko lub samodzielnie. Obszary te powinny być oznakowane, łatwo dostępne i zaprojektowane tak, aby chronić osoby do czasu zapewnienia pomocy lub ratunku. Powinny być również wyposażone w urządzenia komunikacyjne, aby osoby korzystające ze schronienia mogły informować służby ratunkowe o swojej lokalizacji i stanie. 

Procedury awaryjne

W sytuacjach awaryjnych, takich jak pożary, klęski żywiołowe lub niebezpieczne zdarzenia, posiadanie jasnych i skutecznych procedur awaryjnych ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia bezpieczeństwa wszystkim osobom, w tym osobom z niepełnosprawnościami. 

Dwa podstawowe elementy procedur awaryjnych to ewakuacja i schronienie na miejscu. 

Procedury ewakuacyjne obejmują ustanowienie jasnych i dostępnych dróg ewakuacyjnych, które poprowadzą osoby w bezpieczne miejsce. Podczas planowania dróg ewakuacyjnych należy wziąć pod uwagę zróżnicowane potrzeby osób z niepełnosprawnościami (NFPA, 2016). Na przykład osoby z niepełnosprawnością ruchową mogą wymagać szerszych ścieżek lub ramp, podczas gdy osoby z zaburzeniem wzroku mogą potrzebować wskazówek dotykowych lub słuchowych, aby bezpiecznie się poruszać. Organizacje mogą zapewnić, że wszystkie osoby, niezależnie od umiejętności, mogą bezpiecznie się ewakuować, włączając zasady uniwersalnego projektowania do planowania trasy ewakuacji. 

Regularne ćwiczenia ewakuacyjne mają kluczowe znaczenie dla zapewnienia, że osoby są zaznajomione z procedurami i mogą skutecznie ewakuować się w sytuacji awaryjnej (NFPA, 2016). Podczas ćwiczeń ewakuacyjnych ważne jest, aby wziąć pod uwagę specyficzne potrzeby osób z niepełnosprawnościami i zapewnić im odpowiednie udogodnienia. Na przykład osoby poruszające się na wózkach inwalidzkich mogą wymagać pomocy ze strony wyznaczonych „ewakuacyjnych kolegów”. System wsparcia koleżeńskiego [buddy system] to procedura, w której dwie osoby, „koledzy”, działają razem jako jedna jednostka, dzięki czemu są w stanie monitorować i pomagać sobie nawzajem. Według Merriam-Webster, pierwsze znane użycie wyrażenia „buddy system” pochodzi z 1942 roku. 

Osoby z zaburzeniami sensorycznymi mogą potrzebować alternatywnych metod otrzymywania instrukcji ewakuacyjnych, tj. ostrzeżeń wizualnych lub pomocy sensorycznej. Regularne ćwiczenie ewakuacji pozwala osobom zapoznać się z procedurami i zmniejsza niepokój w przypadku prawdziwego zagrożenia. Więcej szczegółów można znaleźć w sekcji „Szkolenia i ćwiczenia”. 

W niektórych sytuacjach ewakuacja może być niemożliwa lub niewskazana, np. podczas trudnych warunków pogodowych lub incydentów z udziałem aktywnych strzelców. W takich przypadkach schronienie się na miejscu może być najbezpieczniejszą opcją. Organizacje powinny wyznaczyć bezpieczne obszary w obiekcie, w których osoby mogą schronić się do czasu bezpiecznej ewakuacji lub przybycia służb ratowniczych. Te bezpieczne obszary powinny być wyposażone w niezbędne zapasy, takie jak zestawy ratunkowe, żywność, wodę i środki medyczne, które wystarczą osobom do czasu przybycia pomocy (ADA, 1990). 

Ogólnie rzecz biorąc, skuteczne procedury awaryjne, w tym jasne drogi ewakuacji i protokoły dot. schronienia na miejscu, są niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa i dobrego samopoczucia wszystkich osób w sytuacjach awaryjnych. 

The Right to be Rescued [Prawo do bycia uratowanym]

Podczas huraganu Katrina w 2005 roku służby ratownicze w Nowym Orleanie w Luizjanie napotkały na poważne trudności w ewakuacji osób z niepełnosprawnościami. „The Right to be Rescued” to krótki film dokumentalny, który opowiada historie osób z niepełnosprawnościami dotkniętych przez huragan Katrina. Na kilka dni przed 10. rocznicą huraganu naszym celem jest uświadomienie planistom kryzysowym szczególnych potrzeb osób z niepełnosprawnościami i skłonienie ich do zmiany planów na wypadek katastrofy, aby upewnić się, że te potrzeby zostaną spełnione. 

Figure 5: The Right to be Rescued, Source: Rooted in Rights, YouTube https://youtu.be/FIFEvqafklk

Rysunek 5: Prawo do bycia uratowanym, Źródło: Rooted in Rights, YouTube https://youtu.be/FIFEvqafklk 

Szkolenia i ćwiczenia

Regularne ćwiczenia na wypadek sytuacji kryzysowych są ważną częścią planów przygotowania na wypadek sytuacji kryzysowych, ponieważ pomagają pracownikom zapoznać się z procedurami oraz szybko i skutecznie reagować w sytuacjach kryzysowych. W kontekście inkluzji osób z niepełnosprawnościami ćwiczenia te muszą być przeprowadzane w sposób inkluzywny, z uwzględnieniem różnorodnych potrzeb osób z niepełnosprawnościami. Wiąże się to z włączeniem scenariuszy specyficznych dla pomocy osobom z niepełnosprawnościami, tak aby ratownicy i uczestnicy mogli przećwiczyć odpowiednie reakcje i zidentyfikować wszelkie potencjalne wyzwania lub bariery, które mogą pojawić się podczas rzeczywistej sytuacji awaryjnej. 

Zbieranie informacji zwrotnych od uczestników, zwłaszcza tych z niepełnosprawnościami, ma kluczowe znaczenie dla identyfikacji obszarów, które wymagają poprawy w planach awaryjnych i programach szkoleniowych. Informacje zwrotne mogą dostarczyć cennych informacji na temat skuteczności obecnych procedur i obszarów, w których może być potrzebne dodatkowe wsparcie lub udogodnienia. Ta pętla sprzężenia zwrotnego pozwala planistom i osobom przeprowadzającym szkolenia w zakresie sytuacji kryzysowych udoskonalić swoje podejście, wyeliminować wszelkie niedociągnięcia i zapewnić, że plany awaryjne są stale aktualizowane i ulepszane, aby lepiej zaspokajać potrzeby wszystkich osób, w tym osób z niepełnosprawnościami. 

Uwzględnienie informacji zwrotnych w procesie doskonalenia zapewnia, że plany awaryjne pozostają aktualne i skuteczne. Poprzez aktywne pozyskiwanie informacji od uczestników i interesariuszy, planiści kryzysowi mogą zidentyfikować obszary wymagające poprawy i odpowiednio wdrożyć zmiany. To iteracyjne podejście wspiera kulturę ciągłego doskonalenia, w której wysiłki w zakresie przygotowania na wypadek sytuacji kryzysowych są stale udoskonalane w oparciu o rzeczywiste informacje zwrotne i doświadczenia. 

Współpraca z lokalnymi służbami ratunkowymi

Współpraca z lokalnymi służbami ratunkowymi jest kluczowym aspektem skutecznego planowania kryzysowego, szczególnie jeśli chodzi o zapewnienie inkluzji osób z niepełnosprawnościami. Lokalne służby ratunkowe dysponują specjalistyczną wiedzą i zasobami, które mogą znacznie zwiększyć przygotowanie i zdolności reagowania organizacji, zwłaszcza w zakresie zaspokajania wyjątkowych potrzeb osób z niepełnosprawnościami. 

Jednym z kluczowych powodów współpracy z lokalnymi służbami ratunkowymi jest ich rola w zapewnianiu wskazówek i wsparcia w sytuacjach awaryjnych. Pracownicy służb ratunkowych są przeszkoleni do radzenia sobie z szerokim zakresem sytuacji kryzysowych i mogą zaoferować cenne informacje na temat opracowywania inkluzywnych planów awaryjnych, które uwzględniają potrzeby osób z niepełnosprawnościami. Dzięki ścisłej współpracy z lokalnymi służbami ratunkowymi, organizacje mogą wykorzystać tę wiedzę i zapewnić, że ich plany awaryjne są kompleksowe i skuteczne. 

Co więcej, lokalne służby ratunkowe mogą pomóc organizacjom w przeprowadzaniu ćwiczeń i szkoleń, które obejmują realistyczne scenariusze z udziałem osób z niepełnosprawnościami. To praktyczne doświadczenie pozwala ratownikom i uczestnikom ćwiczyć swoje umiejętności w kontrolowanym środowisku i identyfikować obszary wymagające poprawy. Współpracując z lokalnymi służbami ratunkowymi w tych działaniach szkoleniowych, organizacje mogą zwiększyć swoją gotowość do reagowania na sytuacje kryzysowe i zapewnić osobom z niepełnosprawnościami odpowiednie wsparcie. 

Przykłady najlepszych praktyk we współpracy z lokalnymi służbami ratunkowymi obejmują: 

  • Wspólne ćwiczenia szkoleniowe: Organizacje mogą współpracować z lokalną strażą pożarną, policją i służbami ratownictwa medycznego w celu przeprowadzenia wspólnych ćwiczeń szkoleniowych ukierunkowanych na inkluzywne reagowanie w sytuacjach kryzysowych. Ćwiczenia te mogą symulować różne scenariusze awaryjne i pozwalają uczestnikom ćwiczyć koordynację i komunikację ze służbami ratowniczymi. 
  • Zasięg społeczny i edukację: Lokalne służby ratownicze mogą współpracować z organizacjami w celu prowadzenia działań edukacyjnych i działań na rzecz społeczności, podnoszących świadomość na temat przygotowania na wypadek sytuacji kryzysowych, zwłaszcza wśród osób z niepełnosprawnościami. Inicjatywy te mogą obejmować warsztaty, seminaria i sesje informacyjne dostosowane do konkretnych potrzeb różnych społeczności osób z niepełnosprawnościami. 
  • Udostępnianie zasobów: Organizacje mogą współpracować z lokalnymi służbami ratunkowymi w celu dzielenia się zasobami i informacjami związanymi z planowaniem kryzysowym i reagowaniem na sytuacje kryzysowe. Może to obejmować dzielenie się najlepszymi praktykami, wytycznymi i szablonami do opracowywania inkluzywnych planów kryzysowych, a także koordynowanie rozpowszechniania alarmów i powiadomień alarmowych dla osób z niepełnosprawnościami. 

Podsumowując, współpraca z lokalnymi służbami ratunkowymi ma zasadnicze znaczenie dla zwiększenia inkluzywności i skuteczności działań w zakresie planowania kryzysowego. Wykorzystując wiedzę i zasoby służb ratowniczych, organizacje mogą zapewnić, że ich plany kryzysowe są kompleksowe, realistyczne i odpowiadają potrzebom osób z niepełnosprawnościami. 

Narzędzie samooceny PRODIGY

Workplace Emergency Preparedness Self-Assessment Tool [Narzędzie samooceny przygotowania na sytuacje awaryjne w miejscu pracy], zostało zaprojektowane, aby pomóc w zapewnieniu bezpieczeństwa i dobrego samopoczucia wszystkich pracowników, w tym osób z niepełnosprawnościami, poprzez identyfikację luk w bieżących procesach planowania i szkolenia w zakresie sytuacji kryzysowych. Oto dlaczego warto korzystać z tego zasobu: 

Dlaczego warto korzystać z narzędzia samooceny? 

  • Identyfikacja i usuwanie luk dzięki kompleksowej ocenie i ukierunkowanym zaleceniom 
  • Promowanie inkluzji i zgodność z przepisami oraz wzmacnianie odpowiedzialności prawnej, etycznej i społecznej swoich firm 
  • Wzmacnianie pozycji swoich pracowników dzięki dostosowanym szkoleniom i zwiększonej przygotowania 

Rozpocznij ocenę już teraz 

Start your Assessment now
Star your assessment now

Podmoduł 3.3 Planowanie strategii komunikacyjnej/dostępne informacje i ostrzeżenia w sytuacjach kryzysowych 

Skuteczna komunikacja jest podstawą każdego planu awaryjnego, zwłaszcza gdy dotyczy bezpieczeństwa osób z niepełnosprawnościami. Aby zapewnić wszystkim dostęp do informacji i ostrzeżeń dotyczących sytuacji kryzysowych, konieczne jest strategiczne podejście. Poniżej znajdują się praktyczne wskazówki dotyczące opracowania solidnej strategii komunikacyjnej w sytuacjach kryzysowych. 

Opracowanie planu komunikacji multimodalnej

Niezbędne jest posiadanie planu komunikacji, który wykorzystuje wiele metod szybkiego i skutecznego rozpowszechniania informacji. Plan ten powinien obejmować wizualne i słuchowe oraz dotykowe metody komunikacji, aby zaspokoić potrzeby wszystkich osób, w tym osób z niepełnosprawnościami. Na przykład alerty wizualne mogą być wyświetlane na ekranach, komunikaty dźwiękowe nadawane przez system PA, a alerty dotykowe dostarczane przez urządzenia wibracyjne. 

Tworzenie i dystrybucja dostępnych materiałów awaryjnych

Wszystkie materiały awaryjne powinny być przygotowane w formatach dostępnych dla osób z niepełnosprawnością wzrokową, słuchową lub poznawczą. Obejmuje to posiadanie map ewakuacyjnych i procedur awaryjnych dostępnych w alfabecie Braille’a, dużym drukiem i łatwych do odczytania formatach, a także zapewnienie nagrań audio tych samych informacji. Ponadto warto rozważyć tworzenie filmów z tłumaczeniem na język migowy i napisów dla treści online. 

Wdrażanie systemu wyraźnego ostrzegania 

System ostrzegania powinien być jasny i rozpoznawalny dla wszystkich. Alerty dźwiękowe powinny zawierać wyraźne dźwięki, które różnią się od codziennych odgłosów i którym towarzyszą instrukcje głosowe. Alerty wizualne mogą obejmować światła stroboskopowe lub migające wyświetlacze LED odróżniające się od innego oświetlenia. W przypadku osób niesłyszących lub niedosłyszących tradycyjne alarmy można uzupełnić o systemy wykorzystujące wiadomości tekstowe lub powiadomienia push do przesyłania alertów alarmowych. 

Szkolenie personelu w zakresie komunikacji w sytuacjach awaryjnych 

Personel powinien być dokładnie przeszkolony w zakresie planu komunikacji w sytuacjach awaryjnych i wiedzieć, jak pomóc osobom z niepełnosprawnościami w uzyskaniu dostępu do niezbędnych informacji. Obejmuje to wiedzę, jak poprowadzić osobę niedowidzącą w bezpieczne miejsce lub komunikować się z osobą niesłyszącą w głośnym otoczeniu. 

Testowanie i aktualizacja planu

Regularnie testuj swój system komunikacji, aby upewnić się, że działa on skutecznie. Można to zrobić za pomocą ćwiczeń i symulacji. Po każdym teście należy zebrać informacje zwrotne, w szczególności od osób z niepełnosprawnościami, aby zidentyfikować obszary wymagające poprawy. W razie potrzeby należy zaktualizować plan i systemy, aby zapewnić ich skuteczność i dostępność. 

Podmoduł 3.4 Indywidualne plany i szkolenia dla pracowników z niepełnosprawnościami 

Indywidualne plany i specjalistyczne szkolenia stanowią niezbędny element programu przygotowania na wypadek awarii, zapewniający bezpieczne i wspierające środowisko dla pracowników z niepełnosprawnościami. Poniższe wskazówki pomogą w opracowaniu spersonalizowanych procedur reagowania kryzysowego i zapewnieniu, że pracownicy posiadają wiedzę i umiejętności potrzebne do ich realizacji. 

Tworzenie indywidualnych planów ewakuacji w sytuacjach awaryjnych (PEEP)

Ocena i opracowanie planu 

Ważna jest bezpośrednia współpraca z pracownikami z niepełnosprawnościami w celu zrozumienia ich unikalnych potrzeb w sytuacjach awaryjnych. Indywidualne plany ewakuacji w sytuacjach awaryjnych (PEEP) powinny być opracowane dla każdej osoby, z wyszczególnieniem konkretnej pomocy wymaganej podczas ewakuacji. Plany te powinny uwzględniać różne rodzaje sytuacji kryzysowych, takie jak pożary, klęski żywiołowe i przypadki aktywnej strzelaniny. 

Komunikacja i dokumentacja 

Upewnij się, że wszyscy pracownicy są poinformowani o PEEP z jednoczesnym zachowaniem ich prywatności. PEEP należy przechowywać w łatwo dostępnym miejscu. 

Szkolenie dla zespołów reagowania kryzysowego i „kolegów”

Wdrożenie systemu wsparcia koleżeńskiego [Buddy system] 

Ustanowienie systemu wsparcia koleżeńskiego, w którym ochotnicy są przeszkoleni do pomagania kolegom z niepełnosprawnościami podczas ewakuacji. Upewnij się, że „koledzy” są zaznajomieni z PEEP swoich partnerów i mogą zapewnić niezbędne wsparcie. 

Specjalistyczne sesje szkoleniowe 

Upewnij się, że sesje szkoleniowe są dostosowane do konkretnych potrzeb podkreślonych w indywidualnych planach ewakuacji w sytuacjach awaryjnych (PEEP). Zaleca się uwzględnienie ćwiczeń praktycznych, które symulują doświadczenie udzielania pomocy osobom z niepełnosprawnościami. Ponadto należy angażować pracowników z niepełnosprawnościami i ich współpracowników w regularne ćwiczenia na wypadek sytuacji awaryjnych, aby przećwiczyć wykonywanie PEEP. Ćwiczenia te mogą służyć jako okazja do zidentyfikowania wszelkich wyzwań i udoskonalenia planów w razie potrzeby. 

Mechanizm informacji zwrotnej 

Ustanowienie mechanizmu informacji zwrotnej po ćwiczeniach w celu zebrania spostrzeżeń od pracowników z niepełnosprawnościami i ich „kolegów” na temat skuteczności PEEP. Wykorzystaj te informacje zwrotne do ciągłego ulepszania planów i szkoleń. 

Programy uświadamiające 

Zaleca się organizowanie obowiązkowych programów uświadamiających na temat niepełnosprawności dla wszystkich pracowników w celu promowania kultury inkluzywnej i zmniejszenia stygmatyzacji. Programy te powinny obejmować informacje na temat różnych rodzajów niepełnosprawności, odpowiednich sposobów oferowania pomocy, a także szkolenia w zakresie wrażliwości. 

Personel powinien również otrzymywać regularne aktualizacje dotyczące nowych osiągnięć lub zmian w procedurach awaryjnych i PEEP. Zapewni to, że będą oni zawsze poinformowani i przygotowani do odpowiedniego reagowania w sytuacjach awaryjnych. 

Podsumowanie kluczowych punktów

  • Zrozumienie niuansów różnych niepełnosprawności ma kluczowe znaczenie dla opracowania inkluzywnych i skutecznych planów awaryjnych, które zaspokajają specyficzne potrzeby osób z niepełnosprawnościami. 
  • Nieporozumienia i stereotypy dotyczące niepełnosprawności mogą utrwalać wykluczenie społeczne i dyskryminację; kluczowe znaczenie ma kwestionowanie i przeformułowanie tych stereotypów w celu stworzenia bardziej integracyjnego środowiska. 
  • Okazywanie empatii i zrozumienia podczas interakcji z osobami z niepełnosprawnościami ma zasadnicze znaczenie dla wspierania inkluzywności i tworzenia wspierającej kultury. 
  • Tworzenie dostosowanych planów reagowania kryzysowego obejmuje przeprowadzanie audytów dostępności, zapewnianie dostępnych systemów komunikacji, przeprowadzanie ćwiczeń ewakuacyjnych i zbieranie informacji zwrotnych w celu ciągłego doskonalenia. 
  • Współpraca z lokalnymi służbami ratunkowymi, obejmująca wspólne ćwiczenia szkoleniowe, działania informacyjne na rzecz społeczności i dzielenie się zasobami, ma kluczowe znaczenie dla zwiększenia inkluzywności i skuteczności działań w zakresie planowania kryzysowego. 
  • Skuteczne strategie komunikacyjne w sytuacjach kryzysowych obejmują opracowywanie multimodalnych planów komunikacji, tworzenie dostępnych materiałów awaryjnych, wdrażanie jasnych systemów ostrzegania i szkolenie personelu w zakresie komunikacji w sytuacjach kryzysowych. 
  • Indywidualne plany ewakuacji w sytuacjach awaryjnych (PEEP) i specjalistyczne szkolenia dla pracowników z niepełnosprawnościami są niezbędnymi elementami programów przygotowania na wypadek sytuacji awaryjnych, obejmujących ocenę, opracowanie planu, wdrożenie systemu wsparcia koleżeńskiego [buddy system] i programy uświadamiające. 

Przydatne linki 

Przydatne linki do dalszej lektury lub obejrzenia materiałów związanych z treścią modułu. 3-5 linków do ogólnodostępnych artykułów, książek, filmów na YouTube itp. 

Tytuł  Krótki opis  Link 
Natural Hazards, Human Vulnerability and Disabling Societies: A Disaster for Disabled People?  Artykuł w Review of Disability Studies: An International Journal  https://www.rdsjournal.org/index.php/journal/article/view/337/1037  
The Sendai Framework for Disaster Risk Reduction and Persons with Disabilities  Artykuł w Review of Disability Studies: An International Journal  https://link.springer.com/article/10.1007/s13753-015-0051-8  
Emergency Planning [Planowanie kryzysowe] 

 

Strona internetowa poświęcona planowaniu kryzysowemu, Departament Sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych, Wydział Praw Obywatelskich  https://www.ada.gov/topics/emergency-planning/#learn-more-about-emergency-planning  
Evacuation Plans and Procedures eTool  narzędzie internetowe [eTool] do opracowywania i wdrażania planu działań awaryjnych, Departament Pracy USA  https://www.osha.gov/etools/evacuation-plans-procedures/eap/develop-implement/  

Studium przypadku 

Studium przypadku Departamentu Zdrowia Hrabstwa Clinton podkreśla znaczenie inkluzywnych planów reagowania kryzysowego dla osób z niepełnosprawnością intelektualną. Angażując się w partnerstwa, koncentrując się na głównym nurcie inkluzji i przeprowadzając ćwiczenia inkluzywne, departament zdrowia z powodzeniem poprawił swoją przygotowanie na wypadek sytuacji kryzysowych i działania w zakresie reagowania, oraz zapewnił, że osoby z niepełnosprawnością intelektualną nie zostaną pominięte podczas sytuacji kryzysowych związanych ze zdrowiem publicznym. 

Tytuł  Włączenie osób z niepełnosprawnością intelektualną do planu reagowania kryzysowego 
Pochodzenie  Departament Zdrowia Hrabstwa Clinton, Plattsburgh, Nowy Jork, Stany Zjednoczone 
Cel  Studium przypadku ma na celu pokazanie, w jaki sposób Departament Zdrowia Hrabstwa Clinton wcielił inkluzywne zasady do swojego planu reagowania kryzysowego, aby skutecznie włączać i służyć mieszkańcom z niepełnosprawnością intelektualną w sytuacjach zagrożenia zdrowia publicznego. Jest on powiązany z treścią edukacyjną poprzez prezentację wyzwań, rozwiązań i najlepszych praktyk w zakresie projektowania i wdrażania programu ochrony zdrowia w społeczności, który zaspokaja potrzeby osób z niepełnosprawnością intelektualną w sytuacjach kryzysowych. 
Informacje ogólne  Departament Zdrowia Hrabstwa Clinton w stanie Nowy Jork uczestniczy w ćwiczeniach przygotowania na wypadek sytuacji kryzysowych w ramach ogólnokrajowych działań mających na celu utrzymanie systemów zdrowia publicznego w przygotowania na wypadek katastrof i epidemii chorób. Prowadzone przez agencję na pełną skalę ćwiczenia społecznościowe testują szereg umiejętności reagowania w sytuacjach kryzysowych, ze szczególnym naciskiem na włączenie i obsługę mieszkańców z niepełnosprawnością intelektualną w sytuacjach zagrożenia zdrowia publicznego. 
Problem  Osoby z niepełnosprawnością intelektualną często napotykają bariery w dostępie do działań związanych z promocją i ochroną zdrowia publicznego, przez co są szczególnie narażone na choroby i urazy, którym można zapobiec. Wyzwanie polegało na zaprojektowaniu i przeprowadzeniu ćwiczeń w zakresie medycznych środków zaradczych, które uwzględniałyby potrzeby osób z niepełnosprawnością intelektualną wraz z innymi członkami społeczności, bez uszczerbku dla ogólnej skuteczności reagowania. 
Rozwiązanie  Departament Zdrowia Hrabstwa Clinton nawiązał współpracę z lokalnymi rzecznikami i Centrum Rzecznictwa i Zasobów (Advocacy and Resource Center – ARC) w celu zaprojektowania i przeprowadzenia inkluzywnych ćwiczeń medycznych środków zaradczych. Ćwiczenie to zostało pomyślnie zintegrowane i dostosowane do potrzeb osób z niepełnosprawnością intelektualną w ramach głównej linii dystrybucyjnej, eliminując konieczność tworzenia dla nich osobnych, często wolniejszych linii. Inkluzywne ćwiczenie nie tylko poprawiło umiejętności departamentu zdrowia w zakresie sytuacji kryzysowych, ale także wzmocniło działania ARC w zakresie przygotowania na wypadek sytuacji kryzysowych. 
Pytania do dyskusji 
  1. Jakie wyzwania stoją przed osobami z niepełnosprawnością intelektualną w przypadku katastrof? 
  1. W jaki sposób plany reagowania kryzysowego mogą być bardziej inkluzywne, aby zaspokoić potrzeby osób z niepełnosprawnością intelektualną? 
  1. Jakie są korzyści z angażowania lokalnych rzeczników i członków społeczności w przyjmowanie inkluzywnych kompetencji w zakresie przygotowania? 

 

Odniesienie  Clinton County, NY Public Health Department, 2015. Inclusive Health Case Study: Emergency Response Plan, b.m.: https://ihc.brightspotcdn.com/63/28/f6a95d384fe08dbf81fbb701a53e/phab-clinton-county-ny-inclusive-health-case-study-emergency-response-plan-2015.pdf  

Samoocena 

Samoocena - M3

1 / 13

Jaki jest cel indywidualnych planów ewakuacji w sytuacjach awaryjnych (PEEP) i specjalistycznych szkoleń dla pracowników z niepełnosprawnościami?

2 / 13

Jakie znaczenie ma współpraca z lokalnymi służbami ratunkowymi?

3 / 13

Jaki jest cel przeprowadzania regularnych, inkluzywnych ćwiczeń awaryjnych?

4 / 13

Jaki jest cel Modułu 3 „Włączenie osób z niepełnosprawnościami do planowania kryzysowego”?

5 / 13

Jakie są kluczowe cele szkolenia? 

6 / 13

Prawda czy fałsz: Osoby z zaburzeniami poznawczymi mogą wymagać jasnej i prostej komunikacji w sytuacjach awaryjnych. 

7 / 13

Prawda czy fałsz: Wszystkie materiały awaryjne powinny być przygotowane w formatach dostępnych dla osób z niepełnosprawnością wzrokową, słuchową, fizyczną lub poznawczą. 

8 / 13

Prawda czy fałsz: Nie zaleca się ustanawiania systemu wsparcia koleżeńskiego, w którym ochotnicy są przeszkoleni do pomagania kolegom z niepełnosprawnościami podczas ewakuacji. 

9 / 13

Prawda czy fałsz: Stereotypy i błędne przekonania na temat niepełnosprawności nie mają wpływu na inkluzję społeczną i dyskryminację. 

10 / 13

Prawda czy fałsz: Międzynarodowa Klasyfikacja Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia (ICF) zapewnia standardowy język i koncepcyjną podstawę do definiowania i pomiaru zdrowia i niepełnosprawności. 

11 / 13

Prawda czy fałsz: Przeprowadzanie regularnych, inkluzywnych ćwiczeń awaryjnych, które obejmują scenariusze specyficzne dla pomocy osobom z niepełnosprawnościami, nie jest ważne. 

12 / 13

Prawda czy fałsz: Regularne przeglądanie i aktualizowanie planów reagowania kryzysowego w celu odzwierciedlenia zmian w obiekcie, personelu lub procedurach awaryjnych nie jest konieczne. 

13 / 13

Prawda czy fałsz: Moduł 3 ma na celu wyposażenie uczestników w wiedzę i umiejętności niezbędne do skutecznego włączenia integracji osób z niepełnosprawnościami do planowania kryzysowego. 

Your score is

The average score is 0%

0%

Podsumowanie  

Szkolenie „Włączenie osób z niepełnosprawnościami do planowania kryzysowego” to niezbędny program mający na celu zapewnienie osobom i firmom niezbędnej wiedzy i umiejętności, aby skutecznie włączyć osoby z niepełnosprawnościami do działań związanych z przygotowaniem i reagowaniem na sytuacje kryzysowe. Kurs obejmuje szereg kluczowych celów, w tym włączenie osób z niepełnosprawnościami do planów reagowania kryzysowego, edukację osób z niepełnosprawnościami w zakresie postępowania w sytuacjach awaryjnych oraz zmniejszenie prawdopodobieństwa wystąpienia incydentów w miejscu pracy.  

Szkolenie podkreśla znaczenie tworzenia indywidualnych planów awaryjnych dla pracowników z niepełnosprawnościami, opracowywania spersonalizowanych programów szkoleniowych oraz promowania proaktywnego i empatycznego podejścia do zaspokajania ich wyjątkowych potrzeb.  

Ogólnie rzecz biorąc, szkolenie ma na celu promowanie kultury ciągłego doskonalenia w zakresie przygotowania na wypadek sytuacji nadzwyczajnych oraz zapewnienie, że plany kryzysowe pozostaną aktualne, skuteczne i inkluzywne. 

Bibliografia 

ALGONQUIN COLLEGE | Accessible Office, 2015. Inclusive Workplace Emergency Response, s.l.: https://www.algonquincollege.com/safety-security-services/files/2015/12/Inclusive-Workplace-Emergency-Response-planning-Revised-Nov-2015e-final.pdf

Americans with Disabilities Act (ADA), 1990. Title III: Public Accommodations and Services Operated by Private Entities, s.l.: https://www.access-board.gov/about/law/ada.html#title-iii—public-accommodations-and-services-operated-by-private-entities

Clinton County, NY Public Health Department, 2015. Inclusive Health Case Study: Emergency Response Plan, s.l.: https://ihc.brightspotcdn.com/63/28/f6a95d384fe08dbf81fbb701a53e/phab-clinton-county-ny-inclusive-health-case-study-emergency-response-plan-2015.pdf

DORSET Country Council, 2011. User Involvement Tool Kit, s.l.: https://www.dorsetcouncil.gov.uk/documents/35024/284549/Disability+Etiquette+Guide.pdf/178a5b9f-c5a1-6c5a-7f92-4c00c6330fea

European Comission, 2021. Disability statistics introduced, s.l.: https://ec.europa.eu/eurostat/statistics-explained/index.php?title=Disability_statistics_introduced#Disability_models

European Commission, 2018. A Clean Planet for all – A European strategic long-term vision for a prosperous, modern, competitive and climate neutral economy, s.l.: https://eur-lex.europa.eu/legal-content/EN/TXT/?uri=CELEX%3A52018DC0773

Gostin, L. O., Teret, S. P. & Vernick, J. S., 2007. Disability Rights in Katrina’s Wake: Leveraging Law to Affirm the Human Rights of People with Disabilities in Disasters, s.l.: The Journal of Law, Medicine & Ethics.

National Fire Protection Association (NFPA), 2016. Emergency Evacuation Planning Guide for People with Disabilities, s.l.: https://www.in.gov/health/files/Emergency_Evacuation_Planning_Guide_for_People_with_Disabilities.pdf

Shakespeare, T., 2013. The Social Model of Disability, s.l.: Routledge.

Stough, L. & Kang, D., 2015. The Sendai Framework for Disaster Risk Reduction and Persons with Disabilities, s.l.: Review of Disability Studies: An International Journal.

Thomas, C., 2004. Disability and Impairment. In C. Barnes, G. Mercer. & T. Shakespeare (Eds.), Exploring Disability: A Sociological Introduction, s.l.: Polity Press.

Üstün, D. T., n.d. THE ICF: AN OVERVIEW, s.l.: https://www.cdc.gov/nchs/data/icd/icfoverview_finalforwho10sept.pdf

WHO, 2002. Towards a Common Language for Functioning, Disability and Health, s.l.: WHO.

WHO, 2019. World Report on Vision, s.l.: https://www.who.int/publications/i/item/9789241516570

Prezentacja

 

Gratulujemy ukończenia modułu 3 kursu szkoleniowego PRODIGY. Nie zapomnij podzielić się swoimi osiągnięciami ze znajomymi!

Skip to content